اورنگ تاکی؛ اردشیر اسدی
چکیده
در سالهای اخیر، توسعۀ کاشت نشایی چغندرقند با نشای ریشهلخت جزو اولویتهای وزارت جهاد کشاورزی قرار گرفته است. این نوع نشا که در کرتهای خزانه به صورت سنتی پرورش مییابد، از نظر اندازه غیریکنواختی زیادی دارد و بدین لحاظ امکان کاشت تمام خودکار آنها با فناوری غیرهوشمند وجود ندارد. در این راستا، با هدف معرفی یک ماشین نشاکار ...
بیشتر
در سالهای اخیر، توسعۀ کاشت نشایی چغندرقند با نشای ریشهلخت جزو اولویتهای وزارت جهاد کشاورزی قرار گرفته است. این نوع نشا که در کرتهای خزانه به صورت سنتی پرورش مییابد، از نظر اندازه غیریکنواختی زیادی دارد و بدین لحاظ امکان کاشت تمام خودکار آنها با فناوری غیرهوشمند وجود ندارد. در این راستا، با هدف معرفی یک ماشین نشاکار نیمهخودکار برای کاشت نشای ریشهلخت، دو ماشین (تیمار) یکی مجهز به چرخ دوار با انگشتیهای نشاگیر و دیگری مجهز به سامانۀ انتقال سقوطی در قالب طرح آزمایشی کاملا تصادفی مقایسه شدند. در روش سقوطی، افتادن نشاها با طولهای متفاوت، منجر به قرار گرفتن طوقۀ آنها در عمقهای مختلف میگردید و در نتیجه کمتر از یکسوم نشاهای کاشته شده استقرار مییافت. در روش انتقال با استفاده از چرخانگشتی دوار نیز غیریکنواختی نشاها موجب میشد نشاها با خاک به اندازۀ کافی پوشش داده نشوند؛ نتیجه آن بود که کمتر از دوسوم نشاها استقرار مییافتند. بدین لحاظ، با حذف سامانههای انتقال نشا از این ماشینها و بهینهسازی آنها به گونهای که امکان جایگذاری مستقیم نشا در شیاربازکنها توسط کارگر فراهم گردد، این دو ماشین مجددا در قالب طرح کاملا تصادفی مورد مقایسه قرار گرفتند. با حذف سامانههای انتقال نشا، کیفیت نشاکاری به طور قابل توجهی بهبود یافت و از بین دو ماشین بهینهسازی شده، نوع مجهز به واحدهای شناور با پشتهسازهای دیسکی، توانست با 86 درصد استقرار کامل نشاها، کاشت قابل قبولی را ممکن سازد. با این حال، پایین بودن ظرفیت مزرعهای ماشین هنوز استفاده از آن را برای مزارع بزرگ با ابهام مواجه می سازد.
اورنگ تاکی؛ اردشیر اسدی
چکیده
در ایران نشاکاری پیاز در حال حاضر بهصورت دستی و با نیروی 110–100 نفر- روز در هکتار با استفاده از نشاهای ریشه لخت و با تراکم بسیار زیاد (800-700 هزار بوته در هکتار) در شرایط سخت انجام میگیرد. در این تحقیق، یک ماشین نشاکار نیمهخودکار طراحی، ساخته و ارزیابی شد که قابلیت تامین تراکم مورد نظر کشاورزان مناطق مرکزی ایران را دارد. واحد ...
بیشتر
در ایران نشاکاری پیاز در حال حاضر بهصورت دستی و با نیروی 110–100 نفر- روز در هکتار با استفاده از نشاهای ریشه لخت و با تراکم بسیار زیاد (800-700 هزار بوته در هکتار) در شرایط سخت انجام میگیرد. در این تحقیق، یک ماشین نشاکار نیمهخودکار طراحی، ساخته و ارزیابی شد که قابلیت تامین تراکم مورد نظر کشاورزان مناطق مرکزی ایران را دارد. واحد کارنده این ماشین یک موزع چرخان استوانهای دارد که نشاگذاری در سلولهای آن دستی (با نیروی کارگر) است. این استوانه دوار در بالای لوله سقوط و در صفحه افقی حرکت دورانی دارد و این حرکت را ماشین کشنده تامین میکند. با چرخش استوانه دوار نشاها، بهطور مجزا و منظم از آن خارج و در فاصلههای زمانی مشخص وارد لوله سقوط میشوند. در ادامه، نشاها بر اثر نیروی وزن حرکت میکنند و پس از خروج از لوله سقوط به درون شیاری رها میشوند که شیاربازکن ایجاد کرده است. خاکدهی و استقرار نشاها را چرخهای فشار انتهایی بلافاصله انجام میدهند. در فرآیند طراحی واحد کارنده، انحنای مناسب لوله سقوط و زاویه قرارگیری چرخهای فشار بهگونهای انتخاب شد که ضمن کوچک نگهداشتن عرض واحد کارنده، استقرار نشاهای ریشه لخت نیز در حد مطلوبی تامین شود. از ترکیب 9 واحد کارنده (4 واحد در جلو و 5 واحد در عقب) که روی دو دیرکافزار متصل به یکدیگر سوار میگردند، یک ماشین سوار شونده تراکتوری تشکیل گردید. نتایج ارزیابی شاخصهای عملکردی ماشین نشاکار در یک مزرعه 1000 متر مربعی نشان داد که در این ماشین، امکان نزدیک کردن واحدهای کارنده تا حد 17 سانتیمتر بدون بر هم زدن استقرار نشاهای واحدهای جلوی وجود دارد و واحدهای کارنده روی هر شاسی میتوانند با فاصله 34 سانتیمتر از یکدیگر قرار گیرند که فضای لازم را برای نشستن کارگران در کنار یکدیگر تامین میکند. با این آرایش میتوان استقرار اولیه بیش از 90 درصد نشاها را تضمین کرد. ظرفیت مزرعهای این ماشین با احتساب سرعت 27/0 کیلومتر بر ساعت و راندمان 90 درصد در 8 ساعت کار روزانه تقریبا 3000 متر مربع است که در آن 9 کارگر نشاگذار و 2 کارگر پشتیبانی (برای نشارسانی و ترمیم نشاهای رها شده) شرکت دارند. نتایج تحقیق نشان میدهد که با مجموع 11 کارگر- روز میتوان حدود 3000 متر مربع را با ماشین، نشاکاری کرد که در مقایسه با روش نشاکاری با دست در نیروی کارگری مورد نیاز نزدیک به 63 درصد صرفهجویی میشود.