محمدرضا علیزاده؛ دیدار حق طلب
چکیده
توسعۀ دروگرهای مناسب در برداشت مکانیزۀ برنج بهمنظور کاهش هزینهها و ضایعات، اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق، عملکرد مزرعهای دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی برداشت ارزیابی شده است. آزمایش در قالب کرت‌های خرد شده با عامل اصلی رقم برنج در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح بر پایۀ طرح بلوک‌های ...
بیشتر
توسعۀ دروگرهای مناسب در برداشت مکانیزۀ برنج بهمنظور کاهش هزینهها و ضایعات، اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق، عملکرد مزرعهای دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی برداشت ارزیابی شده است. آزمایش در قالب کرت‌های خرد شده با عامل اصلی رقم برنج در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح بر پایۀ طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در مؤسسه تحقیقات برنج کشور اجرا شد. نتایج نشان می‌دهد که ظرفیت مزرعهای مؤثر دروگر خودگردان (237/0 هکتار بر ساعت) و دروگر موتوری پشتی (048/0 هکتار بر ساعت) بهطور معنی‌دار (P<0.01) بیشتر از ظرفیت مزرعهای مؤثر روش برداشت دستی (0083/0 هکتار بر ساعت) است. مدت زمان برداشت برنج در روش دستی بهطور میانگین 71/119 ساعت، در دروگر خودگردان 22/4 ساعت و دروگر موتوری پشتی 74/20 ساعت بهازای هر هکتار تعیین شده است. تعداد کارگر در روش دستی 7/159 نفر ساعت بر هکتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوری پشتی بهترتیب 22/52 و 74/68 نفر ساعت بر هکتار بهدست آمده است. ضایعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوری پشتی و روش دستی بهترتیب 42/2، 58/2 و 18/2 درصد برآورد شده است. صرفهجویی خالص ناشی از کاربرد دروگر خودگردان و موتوری پشتی، در مقایسه با روش دستی، به ترتیب 7940728 و 4444297 ریال بر هکتار ارزیابی شده است. نقطه سر به سر برای دروگر موتوری پشتی و دروگر خودگردان بهترتیب 00/2 و 42/11 هکتار بر سال تعیین شده است.
